عمده ترین محورهایی که می‌توان از «حضور حضرت زینب (علیها‌السّلام)» در عاشورا برداشت کرد اینها است:
1. صبر و پایداری و مقاوت در برابر سختی‌ها و مصیبت‌ها، چه در طول نهضت و چه پس از حادثه‌ی عاشورا؛
2. شهامت و دلیری در افشای حقایق و گفتن سخن حق در برابر سلطه‌ی جائر که در اسلام از بزرگ‌ترین جهاد‌ها محسوب می‌شود.
3. پیام رسانی و تبیین و روشنگری در طول سفر، حتی پس از بازگشت از کربلا به مدینه، که توسط حضرت زینب(علیها‌السّلام) ام کلثوم و دیگر بانوان اهل بیت انجام می‌گرفت.
4. کارهای پرستاری، پشتیبانی، امدادگری در روز عاشورا و صحنه‌های پس از آن؛
5. روحیه بخشی و تشجیع نسبت به رزم آوران و ترغیب مادران و همسران شهدا نسبت به دفاع از امام و فداکاری در راه حق.
6. مدیریت در شرایط بحران، که بر عهده‌ی حضرت زینب (علیها‌السّلام) بود، به عنوان قافله سالار اسیران و سرپرست کودکان و حفظ و مدیریت آن مجموعه‌ی داغدار، در شرایط سخت دوران اسارت و در مقابل نیرو‌های دشمن و کوچ دشوار شهر به شهر تا رسیدن به شام و سپس به مدینه.
7. تغییر ماهیّت اسارت و تبدیل آن به آزاد‌سازی انسان‌ها و بیدارگری اذهان جامعه. حضرت زینب (علیها‌السّلام) و امّ کلثوم و فاطمه دختر امام حسین (علیه‌السّلام)، اسیران آزادی بخش بودند و ذهنیّت مردم را نیز از اسیران جنگی متحول ساختند.
8. عمق بخشیدن به بعد تراژدیک حادثه، که حاصل نفس حضور زنان و دخترکان در یک ماجرا است و تأثیر گذاری عاطفی صحنه‌های پس از عاشورا و بسیج عواطف به نفع جبهه‌ی حق. گریستن و سوگواری‌های اهل بیت (علیهم‌السّلام) و گریاندن مردم کوفه و شام با سخنرانی‌هایشان، از عوامل این عمق بخشی بعد عاطفی حماسه عاشورا بود.
9. مراعات حدود الهی و عفاف و متانت یک زن مسلمان و متعهد، حتی در شرایط اسارت و زیر سلطه‌ی سربازان دشمن.
                                                 دیده شده از کتاب پیام‌های عاشورا، جواد محدثی، ص303ـ304.

صفحات: 1· 2