که پیام انقلاب و شهادت سرخ آن حضرت و یارانش را با سخنان آتشین به اطلاع افکار عمومی می‌رساندند و طبل رسوایی حکومت پلید اموی را به صدا در آوردند و با توجه به تبلیغات بسیار گسترده و دامنه‌داری که حکومت اموی از زمان معاویه به بعد بر ضد اهل بیت (به ویژه در منطقه شام) به راه انداخته بود، بی شک اگر بازماندگان امام حسین (علیه‌السّلام) به افشاگری و بیدارسازی نمی‌پداختند، دشمنان اسلام و مزدوران قدرت‌های وقت، قیام و نهضت بزرگ و جاودان آن حضرت را در طول تاریخ لوث می‌کردند و چهره‌ی آن را وارانه نشان می‌دادند، همچنان که برخی از آنان به امام حسین (علیه‌السّلام) تهمت زده گفتند: در اثر ذات‌الریه و سل از دنیا رفت! اما تبلیغات گسترده‌ی بازماندگان حضرت سیدالشّهدا (علیه‌السّلام) در دوران اسیری که کینه توزی سفیهانه‌ی یزید چنین فرصتی را برای آنان پیش آورده بود، اجازه‌ی چنین تحریف و خیانتی را به دشمنان امام حسین (علیه‌السّلام) نداد. (سیرة پیشوایان ص197ـ198)

تکمیل شهادت امام حسین (علیه‌السّلام) به اسارت در آمدن زینب (سلام‌الله‌علیها) است. اگر همکاری زینب (سلام‌الله‌علیها) و اسارت او از کربلا تا شام نبود و همچنین مراجعت او به مدینه انجام نمی‌گرفت، یقین بدانید تا آنجا که می‌توانستند جریان کربلا را خاموش می‌کردند. سیاست اموی به این گونه بود که ورق را بر می‌گرفتند و ماسک دنیوی به آن می‌زدند. وانمود می‌کردند حسین (علیه‌السّلام) خیال سلطنت داشت، خدا ما را بر او غالب کرد. (سیمای زینب در آیینه تاریخ، ص106)
آری اگر زینب (سلام‌الله‌علیها) در کار نبود و با اسارت خود حسین (علیه‌السّلام) را یاری نمی‌کرد، شهادت ابی‌عبدالله هم نتیجه کامل نمی‎داد. (زندگانی حضرت زینب، ص8 ـ10)

صفحات: 1· 2