ابن مُشَیِّع در سوگ امام رضا علیه‌السّلام سروده است:

يا بُقْعَةُ ماتَ بِهَا سَيِّدِي

ما مِثْلُهُ فِي النّاسِ مِنْ سَيِّدٍ

ماتَ الْهُدي مِنْ بَعْدِهِ وَ النَّدي

وَ شَمَّرَ الْمَوْتُ بِهِ يَقْتَدِيْ

لا زالَ غَيْثُ اللهِ يا قَبْرَهُ

عَلَيْكَ مِنْهُ رائِحاً مُغْتَدِي

كانَ لَنا غَيْثاً بِهِ نَرْتَوِي

وَ كانَ كَالنَّجْمِ بِهِ نَهْتَدِي

ای بارگاهی که بزرگی در او دفن شده و مانند او در میان مردم جهان نبوده است.

آنکه پس از او هدایت و بخشش و فضل و خیر به کلی رخت بربست و مرگ در بردن این صفات از میان آفریدگان دامن به کمر زد و به او اقتدا کرد.

ای مدفن شریف، پیوسته ریزش باران رحمت الهی در هر صبح و در هر شامگاه بر تو باد.

او برای ما مردم، باران رحمتی بود که از وجودش سیراب می‌شدیم، همچون ستاره‌ی درخشانی بود که از نورش همیشه راه می‌یافتیم.

دیده شده از کتاب امام رضا ازولادت تا شهادت(در کتاب عیون الرضا علیه‌السلام در قالب گفت و گو با شیخ صدوق رحمةالله‌علیه) صص86ـ87